Συνομιλία με τον Στεφάν Μαλλαρμέ

μελάνι ήχου στην καρδιά
είναι η χάρα μια λύπη
που ξεγυμνώνεται γερά
μες σε αβύσσου λήθη

έτσι χαμένη στον βυθό
της θάλασσας τον χνώτο
θα περπατά χαρούμενη
δίχως κανένα κόπο

θα είναι μάγισσα κυρά
θα είναι και ξωκλήσι
του στεναγμού που μειδιά
και γίνεται άστρου φύση

αλάνθαστος ο πηγαιμός
τούτης της μικρής μου κόρης
μες στον αλήτικο χορό
των άδηλων την νιότη

ο ιός της ανυπαρξίας

Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ


Οι ήχοι ανάβουνε φωτιές
στα σώματα τα πράσινα,
η λέπρα είναι το παρόν
που μας κοιτά κατάματα.

Ανήμποροι να μας δεχθούμε
δεχθήκαμε την μοίρα μας
να τρώμε τις σάρκες της ψυχής μας
είναι η αλήθεια μας

Άλλοι χαθήκανε στο φως
μίας μεγάλης ιδέας
κι άλλοι πνιγήκανε εντός
μιας σκοτεινής ματαιοδοξίας.

Έμείς δεν έχουμε φτερά
μήτε και σημασία
μπουσουλάμε στο κενό
με τον ιο της ανυπαρξίας.

Άρρωστα γέρικα κορμιά
είναι η αύρα η δική μας
βυθισμένα στην κατανάλωση και την ξιπασιά
μήτε ο θάνατος έχει ελάχιστη αξία

ΣΙΓΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι το τρέμουλο του
Είμαι μια σήραγγα μακριά
Που διαπερνά τον θάνατο του

Ο τελευταίος είναι παιδί
Μια κλαίει και μια γελάει
Στην αγκαλιά της μάνας αυτής
Που το παιδί της δεν πονάει

Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι η σκιά του
Είμαι το βλέμμα το βαθύ
Που φωτίζει τα σωθικά του

Τ’ όνειρο μου είναι μια στιγμή
Η στιγμή που του άπειρο γεννάει
Στο σύμπαν μ’ έβαλε η ζωή
Και με κυλά με διάπυρο

Σιγά, σιγά θα σου το πω
Σιγά θα σε μαλώσω
Σιγά θα έρθεις προς τα εμέ
Σιγά θα μας ενώσω

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗ

ΕΡΩΤΑΣ

Αναλλοίωτος παραμένει

Όσοι τον αλλοίωσαν
μαρμάρωσαν στην παραμόρφωσή τους
και έκτοτε
μες σε αιώνιο θάνατο
ως πιστοί τον προσκυνούν
Μα εκείνος αρνείται
ακόμη και τη δική του
θρησκεία










ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΤΕΡΟ

Να βρίσκομαι
στις πλέον αντίξοες συνθήκες
Διαβαίνοντας
την κάθε οργή τους
φωτεινός
Των θηρευτών τις παγίδες
να προσπερνώ
Τον έρωτα που μου έκρυψαν
να συναντώ












Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο χρόνος είναι παιχνίδι
του μυαλού
των αριθμών το ψέμα
Η υφή του σώματος
γελά
πέρα απ' το κλάμα
της γέννησης
και του θανάτου
το βλέμμα

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ

Το απειροελάχιστο είναι
απείρως δυνατότερο
απ' το δυνατό.
Ισχυροί του κόσμου
η ανθεκτίκοτητα της ύπαρξης
δεν σας ανήκει,
μονάχα οι απειροελάχιστα
μηδαμινοί
τον ήλιο κρατούν
και δεν καίγονται,
γιατί είναι
απειρομέγιστα
ανθρώπινοι.

ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

Ένας δρόμος δεν μου φτάνει
οι πολλοί είναι κάτι
μα στο άπειρο ξεχνιέμαι
και με την υποψία μου
συναντιέμαι

Το παραμύθι έχει λιθάρια
αόρατα και αβαρή είναι
σαν τα αιθέρια σώματα,
που έχουν το νόημα της μάνας
και θρέφουν μες στο χάος
ήλιους και καμπυλώματα

Η παραζάλη μου είναι μεγάλη
σαν τρέχω στων θεών τα χώματα
οι αισθήσεις δεν μιλάνε
μα το απόλυτο και το σχετικό
διαρκώς εντός μου πλάθουν υψώματα


Και είμαι ένα απόλυτο τίποτα
που συνεχώς αναιρώ ότι γεννώ
και έτσι δίχως να καταστρέφω
αδειάζω
και σε όποιο ύψος θέλω
βρίσκομαι και σιωπώ

ΑΝΤΟΧΗΣ ΠΟΡΕΙΑ

Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση
του φαύλου κύκλου
Τα αδιέξοδα του μεγάλου ψεύδους
μας οδηγούν στις κρυφές αλήθειες
Κατάσπαρτες εκείνες μέσα μας
πίνουν το σκοτάδι μας
αντέχοντας.
Γύρω, ένας πολιτισμός διαστρεβλωμένος
όπως ο άνθρωπος εγκλωβισμένος
στο ατροφικό, πια, εγώ.
Η παράνοια του εγωισμού μας
συντρίβεται απ' την συμπαντική ενάργεια.
Η γη θ' αντέξει, ο άνθρωπος
και κείνος θ' αντέξει
το άτομο όμως θα εναρμονιστεί
με τη ροή.
Το πρόσωπο του καθενός
δεν είναι, μονάχα, ένα
είναι πολλά...άπειρα
Στο δικό σου είναι το δικό μου
τα δικά τους είναι δικά μας
Είμαστε ότι είστε και είναι