Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι το τρέμουλο του
Είμαι μια σήραγγα μακριά
Που διαπερνά τον θάνατο του
Ο τελευταίος είναι παιδί
Μια κλαίει και μια γελάει
Στην αγκαλιά της μάνας αυτής
Που το παιδί της δεν πονάει
Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι η σκιά του
Είμαι το βλέμμα το βαθύ
Που φωτίζει τα σωθικά του
Τ’ όνειρο μου είναι μια στιγμή
Η στιγμή που του άπειρο γεννάει
Στο σύμπαν μ’ έβαλε η ζωή
Και με κυλά με διάπυρο
Σιγά, σιγά θα σου το πω
Σιγά θα σε μαλώσω
Σιγά θα έρθεις προς τα εμέ
Σιγά θα μας ενώσω
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
@
Γιάννη,
δεν ξέρω τι κάνεις, δεν ξέρω τι κάνετε...
πού διάβολο βρίσκεσαι, τόσους μήνες;
τελείωσε η περίοδος του φόρτου δουλειάς;
γράφεις;
κάτω είσαι ή εδώ;
(είναι όλα καλά;;;)
να μιλήσουμε.
καλό το ποίημα
Post a Comment