συνδιαλέξεις

Γυναίκα μέσα στο χάος με την άμμο
Να πασπαλίζεις την αυγή σου
Στο λάθος που δεν έχει τάξη
Μήτε αλήθεια μήτε άκρη

Κανόνας δεν σε έπιασε γυναίκα,
Σε νου μονόφθαλμου τιτάνα
Ψευδίζεις λέξεις, πλάθεις συνθέσεις
Δίχως να αναζητάς το νάμα

Αχ πόσο καλά νοιώθεις το χάος
Και με τι χάρη σε κυριεύει,
Σε ατοπήματα της θλίψης
Πέφτεις δίχως να ζητάς ένα χέρι










Και συ που θέλεις να μιλάς
Σε γραμμές κυλώντας του τραίνου,
Σου δίνω λουλούδι της τροχιάς
Που τ’ όνομά του χαράσσει
Στις ράγες του δέους

Έτσι για να μην σιωπήσεις
Και μου ζητάς να καρτεράς
Σε διχογνωμίες και άλλα ξωτικά
Που πίνουν το δάκρυ μες στο ξύδι
Του ανεκπλήρωτου ονείρου
Κερματισμένου από την θλίψη