ερωτικά

Δεν μου χρωστάς τίποτα
Και ας τα πήρες όλα
Δεν μου χρωστάς! Ακούς;
Γιατί ότι και αν πήρες
Δεν ήταν τίποτα δικό μου
Δεν ήμουν εγώ! Ακούς;

Ούτε καν ο χρόνος δεν μέτρησε
Από τότε
Ούτε καν όλα τα χάδια
Τα χαμένα,
Τίποτα, με ακούς;
Τίποτα! δεν μέτρησε
Ούτε καν η λησμονιά

Και όσα είπαμε, όσα κάναμε
Μα πιο πολύ αυτά που προδώσαμε
Ακόμη και όλα αυτά ένα τίποτα
Γιατί δεν ήμουν εγώ
Γιατί μήτε εσύ ήσουν
Δεν ήμασταν καν εκεί

Ακόμη και στη σκέψη μου
Ακόμη και στη καρδιά μου
Όλα αυτά που πονάν
Τίποτα δεν ήταν
Και τίποτα δεν θα είναι
Και ας πονάν
Μ’ ακούς;

Δεν με νοιάζει
Ακόμη και αν
δεν με ακούς!
Ακούς;
Δεν με νοιάζει
Έστω και αν σε δω μπροστά μου
Έστω και αν με φιλήσεις ξανά
Έστω και αν γυρίσεις σε μένα,
Για ακόμη μια φορά
Δεν με νοιάζει
Μήτε που δεν με ακούς
Ακούς τι σου λέω;
























Και πάλι μαζί σου
Ξανά σε σένα να γυρνώ
Για να μην σκεφτώ
Για να μην πονέσω
Ακόμη μια φορά

Πάλι σε σένα γυρνώ
Και μέσα σου κρύβομαι
Για να μην με βρουν
Για να μην με καταπιούν
Οι άλλοι, εκείνοι
Που με κυνηγούν

Άνοιξε τα χέρια σου
Και σκέπασέ με
Με τα χάδια σου
Και τα γλυκά τα λόγια σου
Σκέπασέ με, γιατί εσύ
Δεν φοβάσαι
Εσύ γνωρίζεις από δαίμονες
Και δεν δειλιάζεις

Ξανά σε σένα
Μέσα σου να χαθώ
Ξανά από το φόβο μου
Να λιποτακτήσω
Ξανά και από τα λάθη μου
Να διαφύγω

συνδιαλέξεις

Γυναίκα μέσα στο χάος με την άμμο
Να πασπαλίζεις την αυγή σου
Στο λάθος που δεν έχει τάξη
Μήτε αλήθεια μήτε άκρη

Κανόνας δεν σε έπιασε γυναίκα,
Σε νου μονόφθαλμου τιτάνα
Ψευδίζεις λέξεις, πλάθεις συνθέσεις
Δίχως να αναζητάς το νάμα

Αχ πόσο καλά νοιώθεις το χάος
Και με τι χάρη σε κυριεύει,
Σε ατοπήματα της θλίψης
Πέφτεις δίχως να ζητάς ένα χέρι










Και συ που θέλεις να μιλάς
Σε γραμμές κυλώντας του τραίνου,
Σου δίνω λουλούδι της τροχιάς
Που τ’ όνομά του χαράσσει
Στις ράγες του δέους

Έτσι για να μην σιωπήσεις
Και μου ζητάς να καρτεράς
Σε διχογνωμίες και άλλα ξωτικά
Που πίνουν το δάκρυ μες στο ξύδι
Του ανεκπλήρωτου ονείρου
Κερματισμένου από την θλίψη

ερωτικά

για σένα μιλάω παντού
δίχως να υπολογίζω με ποιον
δίχως να αναρωτιέμαι γιατί
απλά μιλάω για σένα παντού
και δεν με νοιάζει αν ή άλλοι
με ακούν
και δεν με νοιάζει αν τους πληγώνω
ή κάποια τους κρυφή επιθυμία
ακυρώνω
σαν να είμαι εγώ είσαι για μένα
και όταν μιλάω για σένα είμαι εγώ
και δεν υπάρχει μήτε ξάφνου
μήτε το κάπως
και όλα συνέβησαν και συμβαίνουν
σαν να ήταν όπως θα είναι
και μονάχα έτσι είναι,
για σένα μιλάω παντού
και δεν χρειάζεται να μιλώ για σένα
στον εαυτό μου
γιατί είσαι ο ίδιος μου
ο εαυτός











πόσο να κάψω τα λόγια σου
πόσο ακόμη να τα καίω;
και τα παλιά τα όνειρα
που πρόδωσε το ψέμα
πόσο ακόμη να τα κλαίω;

το βλέμμα σου καθώς με άγγιζες
ήταν καλέμι που με έπλαθε
και σ' ένα πικρό μεσόφωτο
άρπαξες το σφυρί
και μες σε ειρωνεία άπληστη
με διέλυσες

δεν είχα θάλασσα να δω
μήτε φεγγάρι να μιλήσω
μόνο κομμάτια στο κενό
είχα για να τα δένω
δίχως μίσος