ηχώ

Η πόρτα έσβησε τα ίχνη μιας
σαλεμένης καταιγίδας
που κούρνιαζε στα σπλάχνα
της δίψας μου.
Γντουπ!
Όλα έμειναν νοτισμένα
από το υγρό βλέμμα
της χαράς,
μα και ακίνητα
από την αφασία που
μόνο ο κορεσμός της ηδονής
φέρνει.
Στην επόμενη σιγή
η ψύχρα εισέβαλλε απ' το πουθενά
απλώνοντας το γλυκό της μούδιασμα
παντού.
Άρχισαν να ραγίζουν όλα,
μέσα απ τις ρωγμές ξεπηδούσαν
βλέμματα
που απλώνονταν στην ηχώ
της γενετήσιας πράξης
του μικροσκοπικού αλόγου της παναγίας

τ' όλο είναι η κάθε στιγμή
που αιώνια γίνεται,

ο νόμος είναι το κάθε γιατί
που ανοίγει δρόμο στη σιωπή,

ο θεός είναι η παντοδυναμία
της αδυναμίας
κτίζει κάστρα και επιδυκνείεται,

οι αισθήσεις είναι μόνο η αρχή
που στον βαθύ ύπνο αφοπλίζονται,

η διαίσθηση διαρκώς προκαλείται
απ' την ίδια της την πηγή
την ανθρώπινη πληγή-τον φοβο-

και το δόγμα είναι μια ανάγκη
που διαρκώς αναιρείται
για να επιβεβαιώνεται.

Τι είναι αυτο
που μου ζητάς;
Γιατί με κυνηγάς;
Δεν σου αρκεί
που τρέχω σαν τρελός
με το κορμί
με το μυαλό

Γιατί ουρλιάζεις;
Γιατί σιωπάς;
Δεν μπορείς, απλά
να μιλάς;
Τον τσαμπουκά
που σε πνίγει
γιατί στον λαιμό μου
σαν θηλια τον περνάς;

Ότι σου κλέψαν
χάθηκε,
πάνω σε μένα
μην ξερνάς.
Ότι σου πήραν
πάψε πια
να το μοιρολογάς.
Νοιώθεις λειψός,
να το αλλάξεις
δεν αρκεί ο καιρός,
δεν ειναι πληγή
που θα επουλωθεί
είναι αναπηρία
που την φοράς
πριν ακόμη γεννηθείς,
όταν πεθάνεις
δεν θα σβηστεί.

κενή φωνή

κρύβομαι να μην με δεις
και τη σιωπή μου κλέψεις
στα μυστικά της να χαθείς
και πια να μην με θέλεις

γνωρίζω πόσο με ποθείς
γνωρίζω το πως και το γιατί
μα μην θαρρείς πως θα δεχτώ
αμαχητί να σου δοθώ

είναι ο κόσμος μου αλλού
και ο δικός σου κάπου αλλού
αναμεσά τους γέφυρα το κενό
ανύπαρκτη για κάθε λογικό

αν θέλεις, λοιπόν, ένα φιλί
κλείσε τα μάτια να τη διαβείς
τα πατηματά της είναι μες στη φωνή
που λαχταρά τη δική μου σιγή

κάθε πρωί που ξυπνώ
πέφτω επάνω σου,
μα με το βλέμμα μου
συνεχώς αστοχώ να σε πετύχω

κάθε μέρα με μισό χαμόγελο γυρνώ
γιατί μόνο λοξά μπορώ να σε δω
κ' έχω τη θλίψη μου παρηγοριά
και μια ανείπωτη χαρά
να με σκουντά στον ώμο

διαρκώς όλο εσένα κουβαλώ,
ακόμη και στον ύπνο μου
σ' έχω μέσα μου και σου μιλώ
γλυκά και μελαγχολικά
μιας και κατάματα δεν σε αγγίζω

μα σε καποιες στιγμές
ελάχιστες και μαγικές
έχεις ουράνιο τόξο το στόμα σου
το φιλώ και μ' εξαγνίζω