Συνομιλία με τον Στεφάν Μαλλαρμέ

μελάνι ήχου στην καρδιά
είναι η χάρα μια λύπη
που ξεγυμνώνεται γερά
μες σε αβύσσου λήθη

έτσι χαμένη στον βυθό
της θάλασσας τον χνώτο
θα περπατά χαρούμενη
δίχως κανένα κόπο

θα είναι μάγισσα κυρά
θα είναι και ξωκλήσι
του στεναγμού που μειδιά
και γίνεται άστρου φύση

αλάνθαστος ο πηγαιμός
τούτης της μικρής μου κόρης
μες στον αλήτικο χορό
των άδηλων την νιότη

ο ιός της ανυπαρξίας

Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ


Οι ήχοι ανάβουνε φωτιές
στα σώματα τα πράσινα,
η λέπρα είναι το παρόν
που μας κοιτά κατάματα.

Ανήμποροι να μας δεχθούμε
δεχθήκαμε την μοίρα μας
να τρώμε τις σάρκες της ψυχής μας
είναι η αλήθεια μας

Άλλοι χαθήκανε στο φως
μίας μεγάλης ιδέας
κι άλλοι πνιγήκανε εντός
μιας σκοτεινής ματαιοδοξίας.

Έμείς δεν έχουμε φτερά
μήτε και σημασία
μπουσουλάμε στο κενό
με τον ιο της ανυπαρξίας.

Άρρωστα γέρικα κορμιά
είναι η αύρα η δική μας
βυθισμένα στην κατανάλωση και την ξιπασιά
μήτε ο θάνατος έχει ελάχιστη αξία

ΣΙΓΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι το τρέμουλο του
Είμαι μια σήραγγα μακριά
Που διαπερνά τον θάνατο του

Ο τελευταίος είναι παιδί
Μια κλαίει και μια γελάει
Στην αγκαλιά της μάνας αυτής
Που το παιδί της δεν πονάει

Εγώ δεν είμαι άνθρωπος
Είμαι η σκιά του
Είμαι το βλέμμα το βαθύ
Που φωτίζει τα σωθικά του

Τ’ όνειρο μου είναι μια στιγμή
Η στιγμή που του άπειρο γεννάει
Στο σύμπαν μ’ έβαλε η ζωή
Και με κυλά με διάπυρο

Σιγά, σιγά θα σου το πω
Σιγά θα σε μαλώσω
Σιγά θα έρθεις προς τα εμέ
Σιγά θα μας ενώσω