ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

Ένας δρόμος δεν μου φτάνει
οι πολλοί είναι κάτι
μα στο άπειρο ξεχνιέμαι
και με την υποψία μου
συναντιέμαι

Το παραμύθι έχει λιθάρια
αόρατα και αβαρή είναι
σαν τα αιθέρια σώματα,
που έχουν το νόημα της μάνας
και θρέφουν μες στο χάος
ήλιους και καμπυλώματα

Η παραζάλη μου είναι μεγάλη
σαν τρέχω στων θεών τα χώματα
οι αισθήσεις δεν μιλάνε
μα το απόλυτο και το σχετικό
διαρκώς εντός μου πλάθουν υψώματα


Και είμαι ένα απόλυτο τίποτα
που συνεχώς αναιρώ ότι γεννώ
και έτσι δίχως να καταστρέφω
αδειάζω
και σε όποιο ύψος θέλω
βρίσκομαι και σιωπώ