Saturday 26 May, 2007

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΤΟΥ
ΓΙΑΝΝΗ ΣΜΙΧΕΛΗ

«ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΧΑΟΣ»


2000-2005
ΓΥΡΝΑΣ




Η κηλίδα απλώνεται στα μάτια σου
Η σμέρνα ζυγώνει την ελπίδα σου,
Λαλιά απόμακρη, λαλιά ασμίλευτη
Ακονίζει τα νύχια σου

Η δόξα λύνεται στα δάκτυλα σου
Η νύχτα κρύβεται στην παλάμη σου
Κερνάς τον εαυτό σου μια βαθιά ανάσα
Δροσίζεσαι μ’ ένα ποτήρι κρυστάλλινο νερό
Σε άνεμο αφήνεσαι
Ένας χείμαρρος γίνεσαι
Σαν αγριολούλουδο δίνεσαι
Σαν δίκοπο μαχαίρι γελάς

Κοιτάς
Αγγίζεις
Μυρίζεις
Απλώνεσαι
Μονάχα το ένστικτο ακούς
Και στο θάνατο χαμογελάς
Καθώς την πλάτη του γυρνάς

Φοράς, την προηγούμενη ύστατη στιγμή φοράς
Μέχρι την επόμενη να συναντήσεις,
Κοιμάσαι μα δε συνηθίζεις
Ξυπνάς και εμφυσάς












ΚΑΛΛΙΟΠΗ


Είσαι ηρωίνη Πόπη
Είσαι παρούσα και απούσα
Είσαι η αρπαγή και η εθελοδουλία
Πόπη
Ένα πλάσμα στη ροή των κλυδωνισμών
Και στα έγκατα της ακινησίας

































ΠΟΛΥΚΟΤΥΛΗΔΟΝΟΣ ΝΟΥΣ


Ειδώλια ευλάβειας αποθέτω στη σιωπή
και σήμαντρα εκπέμπουν την προσμονή μου
Για την αστοχία της ψυχής μου ζητώ συγνώμη
Η εμπειρία εξημερώνει την κυκλοθυμία
Η γνώση θέλγει τη φιλοτιμία

Πολυκοτυλήδον πνεύμα ορίζει τη δράση μου
Τα όστρακα των ανέλπιδων ονείρων μου
βυθίζονται βαθιά στην απουσία του χρόνου,
μέσα από την αποσπασματικότητα
αναζητούν την εκπλήρωση και τη συνέχεια

Οι αισθήσεις μου ραδιουργούν και αποδρούν
Η αντίθεση εκκολάπτεται στο ισχνό φως της νύχτας,
στο φως της ημέρας συναντά την ορμή
και στο σούρουπο αγαλλιάζει στην θερμή αγκαλιά
μιας όμορφης ύπαρξης.




























ΣΥΝΘΕΣΗ


Ψιμύθια και ρινίσματα αλλοτινών εποχών
συνυπάρχουν εντός μου.
Το παρόν σχολιάζουν
και το μέλλον διαισθάνονται.
Αναζητούν το καινοφανές,
με την ελπίδα να συνταιριαστούν μαζί του

Νεοσσοί πρωτοφανών αληθειών
ιχνηλατούν την ύπαρξή μου
Τις ρυτίδες της λοιδορούν,
στο πλαδαρό κορμί της πλαγιάζουν,
και στις γενετήσιες κρύπτες της φωλιάζουν



































ΚΑΠΝΟΣ


Καπνός και αναπνοή,
Της φευγαλέας σκέψης η ύστατη αμοιβή
Είναι η εκπλήρωση στη στιγμή της αδιέξοδης επιμονής.
Και η θολή ανταμοιβή
Της πράξης της μισής
Είναι η λύτρωση με την άρνηση της μάταιης επιλογής

Δάκρυα κυλούν στους φάρους του λογισμού
Και ποθούν
Να γίνουν βροχή
Με τη συνοδεία απτόητης βροντής
Και διάχυτης αστραπής

Καπνός και φως
Μείγμα δίχως φραγμό
Ζω και πατώ
Όπου το κορμί στέκει βουβό
Και λαμπερό

Λαχταρώ την άφθαρτη ηδονή
Τη μετριοφροσύνη της ανατροπής
Και την ηλιαχτίδα της κρυστάλλινης φωνής























ΛΑΜΨΗ ΚΑΙ ΒΟΗ

Λάμψη και βοή
Σημάδια ελπιδοφόρας αναμονής

Λάδι και κρασί
Λαχτάρα ζωής

Αμόλυντη σιωπή
Απτόητη αναπνοή

Μάτια δροσερά
Σε βουνά ερημικά

Δάση πυκνά, χείλη μεθυστικά
Ανέγγιχτα κορμιά, χαριτωμένα πουλιά

Μέχρι να …..
Και όπως και αν…..
Θα κινώ
Δεν θα λιποτακτώ
με της ικανοποίησης το στιγμιαίο
μου αρκεί αυτό

















ΠΝΟΗ


Δεντροστοιχία οι σιωπές
Στέκονται στην άκρη του δρόμου σοβαρές
Και αφουγκράζονται τους λόγους.

Πλατύ χαμόγελο από λεπτεπίλεπτα χείλη
Ανταύγεια δροσιάς από ανοιχτόχρωμα μάτια
Συνοδεία εξευγενισμένων μαινάδων
Σε χορό τρυφερών κανιβάλων

Απτόητη η πνοή δίνει ζωή
Και ας μην γνωρίζει πως και γιατί


































ΠΙΘΑΝΟΝ

Πιθανόν, ο ύπνος να θωπεύσει
Τη δράση
Και το όνειρο να σβήσει
Τον εφιάλτη,
Τότε όλα θα είναι μια
Άχρονη τραγωδία.

Πιθανόν, η πυξίδα να σπάσει
Η σανίδα να διαβρωθεί,
Τότε τα ήμερα νερά
Μια ανυπότακτη ύπαρξη
Θα τα ταράξει

Πιθανόν, τα γόνατα να λυγίσουν
Μα τα χέρια θα γίνουν πόδια
Αν χρειαστεί,
Πιθανόν, τα λόγια να χαθούν
Τότε η πράξη θα είναι λόγος



























ΑΣΥΓΧΏΡΗΤΟ ΣΦΑΛΜΑ

Σπινθήρας κροταλίζει στα σωθικά μου,
Δήμιος στέκει στην πόρτα μου Φρουρός του θανάτου μου
Και γητευτής της αιωνιότητάς μου.
Μειδιούν οι σάλπιγγες
Μέμφονται τα κύμβαλα,
Η στάχτη δεν αρκεί να κρύψει την ντροπή,
Η άμμος λούζει την έλλειψη
Με τους χρυσαφένιους κόκκους της αλμύρας.
Οι μαστοί της ελπίδας ποτίζουν τη θλίψη
Και τα μονοπάτια της επιθυμίας ανθίζουν χαμόγελα,
Αxειροποίητη ύπαρξη τρέφει με άχνη τις αναζητήσεις μας
{Μα δεν είναι κάποιος θεός
Αλλά η φύση με τις υπερφυσικές διαστάσεις
Η μυστηριώδης φύση λόγω της απεραντοσύνης της,}
Οι ατέλειες σκορπίζουν τέλεια λάθη στο πέρασμά μας
Τα δένει η σύμφυση και καταλήγει
Στο ασυγχώρητο σφάλμα,
Έτσι γεμίσαμε με κριτές και θύματα,
Είναι μια λύση κι αυτή.



























ΑΝΟΣΙΑ

Συνοδεύω την πνοή
Με ακόρντα της σκίρτησης,
Κόμπος, πόθος, δούρειος άνεμος
Στόχος,
Πρίσμα,
Ευθυβολία,
Διάστιξη ανώνυμη, άναρχη, έγκαιρη.

Σουρουπώνει,
Σιμώνει,
Λιώνει
Η πλήξη της τήξης,
Άφοβα κυρτώνει η αξιοπρέπεια
Στο σαρκίο της νύχτας,
Μέθη, νέφη
Θολή περπατησιά,
Αγέρωχη, άδολη
Ρουφηξιά


































ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΙΑ


Χρόνος άχρονος με αμετακίνητη κίνηση,
Ασυλία με λεία την «πολύ-σημεία»,
Αντίστιξη ανόμοιων σιωπών:
Το κύτταρο των λυτρωτικών συνειρμών
Οι λυγμοί των αρχέγονων συλλαβισμών.

Συνονθύλευμα :λάσπη του νου
Πλάσμα πρωτόλειο Χάσμα και πλοκή λόγου παράλογου
Η πρόκληση του ατέρμονου πόθου
Του άδολου δόλου
Του αδηφάγου συνόλου
Του ατομικού όλου.

Πρίσμα: νήμα-αχτίδα
Τσιμπίδα-ψαλίδα
Σκέψης κηλίδα,
Πορεία με κλείδα
Σε κατακλείδα,
Είδα:
.
Λήμμα-σχήμα
Στίγμα-σήμα
Κύημα-ποίημα
Σκίρτημα -τίμημα
Οίκημα



















ΖΩΗ

Στάχυ βυθίζεται,
Χαρά γητεύει,
Άροτρο αιωρείται
Γυρνά, χοροπηδά και ξεφαντώνει,
Σκελετωμένοι οι θεοί
Οι ιεράρχες μεθοκοπούν,
Ποδοβολούν τα μυρμήγκια
Πάλλονται οι γέφυρες,
Πλεούμενο ο θώρακας γυναίκας
Για τα ταξίδια των αιχμών
Των επιθυμιών
Και των λυτρωμών.

Σηψαιμία κλώνων
Συνοδεία οιωνών,
Η αρτιότητα δεν είναι μία
Οι ατέλειες είναι πολλές,
Η διαίσθηση μοναδική στον καθένα,
Η ψευδαίσθηση της ισοπέδωσης μία
Το αίτημα της ισότητας παντοτινό,
Γι αυτό
Κλειδάριθμοι ορίζουν τα βήματα
Λογάριθμοι τη δύναμη,
Και το ένστικτο της επιβίωσης
Συναντά τη δικαιοσύνη
Και ξεδιψά με τον ιδρώτα του κάθε κορμιού.

Ηλιαχτίδα εισβάλλει στη σιωπή
Σμιλεύει την ασάφεια
Και δημιούργημα
Αναστατώνει, πληγώνει
Ομορφαίνει και αναζητά.














ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Φωνή κυλάει στο σκοτάδι
Και αναζητά μια φλόγα.

Πυκνά κενά
Τα σημάδια της επερχόμενης αναταραχής.

Ράχη δένει τις ατίθασες πνοές,
Εσοχές οι παύσεις οι γαλήνιες
Προεξοχές οι παύσεις οι θολές,
Οι δεύτερες θα ορίσουν τη διάρκεια, την ελπίδα
Την ανθεκτικότητα της νέας προσδοκίας.

Συρραφές δονκιχωτικών στιγμών
Με ανεμόπτερο τα σφραγισμένα μάτια,
Λάσπη με συστατικά τις ανυπόκριτες υποκρισίες
Και την ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια,
Πλαγιοκοπώ το όνειρο
Για να μην τρομάξω από την αλήθεια του
Για να το αφομοιώσω αποφεύγοντας
Την ισοπέδωση της μετωπικής σύγκρουσης,
Στάλες αναμονής εξατμίζονται και αφυπνίζονται
Εφορμούν και συντονίζουν
Για τη σύμπνοια των δυνάμεων
Που το νέο κόσμο θα φέρουν























ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Μια αλήθεια δεν είναι αρκετή
Οι πολλές ξεχειλίζουν ποτάμια
Είναι ικανές να πάλλονται στο ίδιο κορμί
Είναι ανίκανες να ορίσουν το δρόμο,
Προτιμούν να κάθονται στα κράσπεδα των δρόμων

Μια αλήθεια αν και από μόνη της μπορεί να υπάρξει
Συνάμα είναι ένα μεγάλο ψέμα,
Αναμφίβολα, υπάρχουν πολλές αλήθειες
Όμως συχνά
Σμίγουν στην αντηλιά
Συκοφαντούν και ψευδομαρτυρούν
Στήνουν δολοπλοκίες
Καταδικάζουν δικαίως και αδίκως

Αλήθεια και αλήθειες
Απατούν όταν απαιτούν
Να λογίζονται ως υπέρτατες ουσίες,
Διαφωτίζουν μόνο όταν υπαινίσσονται
Αλλά κυρίως
Εξυπηρετούν για να αυτοεξυπηρετούνται
Επιβάλλονται για να αναιρούνται
Υπάρχουν γιατί υπάρχουμε
Και χάνονται γιατί…
Υπάρχουμε
Αν όμως χαθούμε…
Τι;
















ΤΡΕΧΩ ΚΑΙ ΠΕΦΤΩ

Τρέχω και πέφτω
Σηκώνομαι, τρέχω και πέφτω
Ξεσκονίζομαι και ξανατρέχω
Και ξαναπέφτω
Κουτρουβαλώ
Σκάω στη ρίζα ενός δέντρου
Σέρνομαι
Αλείφω τις πληγές μου με λάσπη
Σηκώνομαι μα τρεκλίζω
Δάκρυα στέκουν στα μάτια μου
Τρέμουν τα χείλη και τα χέρια μου
Το πρόσωπό μου συνοφρυωμένο
Τα ρούχα μου σχισμένα
Το παντελόνι μου κατουρημένο από το φόβο

Βηματίζω νύχτα, μέρα
Άυπνος,
Πάντα πεινασμένος
Διψασμένος
Και βρωμισμένος
Βηματίζω στην αρχή αργά
Μετά πιο γρήγορα
Και κάποια στιγμή τρέχω
Τρέχω από
Απληστία για ζωή
Ώσπου ξαναπέφτω
Και ξανασηκώνομαι
Και ξανατρέχω
Και ξανά
Και ξανά
Και ξανά













ΣΕ ΣΕΝΑ


Μάτια Χείλια Πνοή
Σιωπή, σιωπή

Λαχτάρα υπόκωφη
Μα προπαντός ανέγγιχτη

Ασύστολα
Σ’ αγγίζω
Σε φιλώ
Και ……………………………
Σε όνειρο
Σε φαντασία
Με διαίσθηση

Όχι πως σε φοβάμαι
Όχι πως δεν τολμώ,
Μα να
Ν’ αργήσει
Σαν ανεπαίσθητη βροχή
Τη γη να ποτίσει,
Να συμβεί
Σαν να μην το πόθησε το κορμί
Σαν να μην το σχεδίασε ο νους
Σαν να μην το ζήτησε, ποτέ, η καρδιά
Ποτέ, ποτέ

Να διαβεί σαν κλέφτης
Να συμβεί μες στην πυκνή ομίχλη
Μες στη λήθη, εξαρχής.
Να μη γίνει συνείδηση ποτέ
Άνεμος να ‘ναι
να Περνά, να Χάνεται, να Ξανάρχεται
Μαύρη τρύπα να είναι
Πράξη αποσύνθεσης,
Άσπρη τρύπα να είναι
Εξαιρετικό γεννοβόλημα,
Δάκρυ με λάδι απ’ το ιδρωμένο κορμί
Πολυκαιρισμένο φυλαχτό
Επιθυμία ανεκπλήρωτη:αντίδοτο στη νηνεμία
Εκπλήρωση στο γυμνό σανίδι
Του θεάτρου του τρελού, φαύλου και τυφλού.
Δονήσεις, συμφύσεις
Λαμπαδιάσματα σε ανεξίτηλες υφάνσεις αισθήσεων,
Δάχτυλα, δάχτυλα
Αδέσποτα, άπειρα δάχτυλα
Ιχνηλατούν ηδονές σε αστεριών συμφάσεις
Μέσα σε θολές
Μα πύρινες αναμονές
Μονάχα εσύ και
Ξανά εσύ
Σε διαρκή διαφυγή
Και ασίγαστο πόθο.










































Σύμφαση: φαινόμενο κατά το οποίο εμφανίζονται ταυτόχρονα πολλά αστέρια και κομήτες στον ουρανό.

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Να κλαίω
Σαν λίμνη που εξατμίζει το νερό της
Σε καιρό καλοκαιρινό.

Να νοιώθω σαν ψοφίμι
Που το καταβροχθίζουν
Τα κοράκια
Λαίμαργα και τραγουδώντας

Να καίγομαι από φαγητό
Καυτό, μόλις μαγειρεμένο
Και το στόμα μου ν’ αχνίζει

Να κολυμπώ σε κοπριά μοσχαριών
Και το πρόσωπό μου να ‘ναι φωτεινό
Όπως ο ανθός του λουλουδιού
































ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ


Δεν είναι και δεν με νοιάζει
Δεν δέχομαι, δεν πτοούμαι
Δεν φέρομαι
Δεν είμαι
Δεν ….

Συνθέτω γιατί διχάζομαι
Κάπου κάπου διαισθάνομαι
Ορισμένες φορές χάνομαι και
Ευχαρίστως χάνομαι,
Σπανίως ταυτίζομαι
Συχνά δανείζομαι
Μα αυτό που λατρεύω είναι
Να σκορπίζομαι

`Γεννιέμαι καθώς πεθαίνω
Και πεθαίνω σχεδόν κάθε μέρα,
Σβήνω κάθε φορά που γεννιέμαι,
Χάνω κάθε φορά που λυτρώνομαι
Θλίβομαι, μα πόσο θλίβομαι
Όταν σώζομαι,
Μα και ζωή δίχως ροή αρκεί
Ενίοτε.

Τα άχρηστα είναι τα πιο χρήσιμα
Μόνο που για να υπάρχουν
Χρειάζονται τα χρήσιμα.
Η λογική παραλογίζεται
Όταν αυτό-λογίζεται
Και λογικεύεται όταν
Στο παράλογο εντρυφά

Γυρεύω τον εαυτό μου
Γυρεύω,
Ζηλεύω αυτόν που
Τον εαυτό του βρίσκει
Και χάνει,
Ζητάω όσα δεν με ζητάνε
Αφήνω όσα με κρατούνε,
Κρατιέμαι από το όνειρο
Και στην πραγματικότητα περπατώ,
Διχογνωμώ για να δομώ
Και αποδομώ όταν επιλέγω,
Δακρύζω και δυναμώνω
Εξαγριώνομαι και ημερεύω,
Τον κίνδυνο φοβάμαι
Και κινδυνεύω,
Τον κίνδυνο αψηφώ
Και σκληραίνω,
Τον κίνδυνο εκτιμώ
Και ζω

Σας ζητώ
Σας ζητώ αν και όταν
Σας ζητώ να με
Αλλά και αν δεν
Και δίχως να
Και ανεξαρτήτως από
Σας ζητώ και
Ξανά σας ζητώ
Διότι
Και επειδή
Και καθώς
Εγώ δεν μπορώ παρά
Να σας
Ζητώ

Παράλληλα και
Κάθετα,
Απλά και
Λιγοστά,
Μα πλούσια και
Λυτά,
Ειλικρινά και
Συνάμα ανεπιτήδευτα
Αλλά καλά δουλεμένα,
Βέβαια με εσκεμμένο τρόπο
Όπου και όταν χρειαστεί.

Σε όλα αυτά
Μπορώ να,
Δίχως να με
Και σε,
Γιατί πολύ απλά
Δεν έχω να
Ή δεν θέλω να,
Αλλά
Μονάχα προκύπτει
Γιατί έτσι







ΑΝΤΕΧΩ


ένα κλάμα νανούρισμα
ένα γέλιο γαργάλημα
ένα φιλί τρέμουλο
ένα χάδι σάλεμα

στην όχθη της ορμής εκεί που ο πόθος δροσίζεται
τα λείψανα κάθε εκπληρωμένης επιθυμίας
αποκτούν κορμοστασιά γεφυριού που ενώνει τους διχασμούς,
έτσι πλάθονται οι ανθρώπινες υπάρξεις

μια φωνή ροδίζει
μια σιωπή ιριδίζει
ένα κλαδί σαλεύει
ένα παιδί γελά

στο λιμάνι ένα καράβι περιμένει
στο σταθμό το τρένο σφυρίζει
το αεροπλάνο πετά
τα πόδια γερά πατούν
στα σύννεφα

ανάσα την ανάσα
ψιχάλα με ψιχάλα
δεμάτι το δεμάτι
δεν ζήτησα κάτι
όλα τα θέλω
όλα τα προκαλώ
όλους στα μάτια τους κοιτώ

μα δεν τολμούν γιατί
γνωρίζουν,
δεν ακούν γιατί
γνωρίζουν,
δεν συζητούν γιατί
γνωρίζουν,
εγώ ακούω, συζητώ και τολμώ γιατί
αφουγκράζομαι
αν και δεν γνωρίζω

στο σταυροδρόμι κάποτε
θα βρεθούμε όλοι μαζί,
και ας μην με πιστεύουν τώρα
και ας με φοβούνται τώρα,
μια ριπή της μνήμης θα είναι αρκετή,
ως τότε υπόσχομαι στον εαυτό μου
ν΄ αντέχω.

















































ΑΝΑΜΟΝΗ

Σμάρι σκέψεων η ανθοφορία της θολούρας,
Σκαλίζω τα διλήμματα των ασαφειών μου
Στον εαυτό μου και στην άρνησή μου.

Ανήλιαγος, λησμονημένος
Θαμμένος βαθιά μέσα στο λάκκο της αδυναμίας μου
Εκεί στα σκοτάδια τα γαληνεμένα
Χάριν στην εφίδρωση της ανεμελιάς
Ανασαίνω το χρόνο
Δίχως να ντρέπομαι
Δίχως να σκέφτομαι
Ανάερα,
Ζω περιμένοντας.



































ΈΚΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΈΛΛΕΙΨΗΣ

Λιλιπούτειος και αραχνοΰφαντος
Λιπόσαρκος και κηλιδωμένος
Μα προπαντός λειψός,
Αστραπή της ανάσας
Χλιδή της γύμνιας
Πλάνη της αποπλάνησης
Και πνοή της άπνοιας
Συλλογιστείτε και συλλαβίστε την πληρότητα της ύπαρξής μου,
Τρεκλίζει η ψυχή μου από το μεθύσι της αναζήτησης
Λαχταρώ να διαβώ να σας συναντήσω


Ένα τσιγάρο σαν μια απόμακρη φωνή
Ένα λυχνάρι σαν τραγούδι που ζωντανεύει τη ζωή
Ένα λάθος που διαδέχεται άλλο λάθος
Ώσπου να γίνει το σωστό,
Την ακινησία μου στροβιλίζω με τα όνειρά μου
Ζαλίζεται και ξεμυαλίζεται.


Ξεφάντωμα της αμνησίας σε περίοδο επώδυνου τοκετού
Ξεχείλισμα της δίψας σε φάση εμπύρετης απάθειας,
Άστατη ψυχή, καθηλωμένη στην εμμονή σου.
Άστρο λαμπερό και σκοτεινό
Φεγγάρι εσύ μαγικό
Σε κυνηγώ να σε φιλήσω
Με μια αγάπη να σε φιλέψω
Για να μου πεις και να σου πω
Το μυστικό
Το μεγάλο και μικρό.
















ΠΟΙΗΜΑ


Ένας κλόουν δακρύζει
Ενώ χαμογελάει,
Μια φλόγα φουντώνει
Ενώ σβήνει,
Μια απώλεια ορίζει
Ενώ ξεχνιέται.

Στο κύμα η ελπίδα δροσίζεται
Ρεμβάζει αμέριμνα
Και παραλογίζεται μες στην ανεμελιά της,
Στο δωμάτιο, σ’ εκείνο το σκοτεινό
Ο φόβος λουφάζει και το μυστικό προστάζει
Ο φόβος ουρλιάζει και το μυστικό ανασαίνει.

Το μήνυμα σύρθηκε και κρύφτηκε
Το μήνυμα χάθηκε για να σωθεί,
Το δίλημμα δειλιάζει
Κοιτάζει, μονάχα, πως θα ξεφύγει
Πως από την επιλογή θα διαφύγει
Άλυτο να μείνει
Μέχρι ως διπλή αλήθεια να επιβληθεί.

Το ποίημα δεν είναι μόνο συναίσθημα
Ούτε μόνο διαίσθηση
Ή σκέψης συμπύκνωμα,
Το ποίημα είναι ένα αιώνιο όνειρο
Ένα απόλυτο νόημα σε διαρκώς ημιτελή εκπλήρωση
Μια αμφισημία με πλήρη συνείδηση της ανικανότητάς της,
Το ποίημα είναι ένας δρόμος προς τα εκεί
Μια λεωφόρος προς τα εδώ,
Είναι το σημείο ένωσης ουρανού και θάλασσας
Μια ψευδαίσθηση με αυτοπεποίθηση
Ένας λυγμός βάλσαμο
Ένας ίλιγγος σε λήθαργο













ΤΡΟΠΟΣ
{Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
Που δε το γουστάρω
Και όμως το φουμάρω. (Άκης Πάνου )}


Λάσπη με λάσπη
Όνειρο σε λάσπη
Ψυχή από λάσπη.

Λάθος μετά από λάθος
Και όλα μαζί τα κρύβω στον κόρφο μου
Το μονάκριβο μενταγιόν της ζωής μου.

Θλίψη τη θλίψη
Και φτιάχνω ένα στίχο χαμόγελο,
Με μια έλλειψη, μια απουσία και μια αδυναμία
Μια μελωδία συνθέτω,
Δάκρυ το δάκρυ
Και γεννώ ένα κλάμα δέντρο,
Από ουρλιαχτό σε ουρλιαχτό
Τον τρόπο μου πλάθω.




























ΚΑΤΙ


Σαν κάτι σε περβάζι γυμνό
Σε σμίλευμα του ψιθύρου της ρωγμής
Στο δάπεδο να ιχνογραφεί την ανάσα
Στο σημάδι να επιβάλλει την ισχύ του.

Το φόβο να φοβίζει με το φόβο του φόβου
Το τίποτα να γεμίζει με τον κίνδυνο της ανυπαρξίας
Τα λόγια να τρομάζει με τη λογοδιάρροια του λόγου

Να σε ωθεί να μην είσαι για να μπορείς να είσαι
Να σε γυρνά εδώ κ’ εκεί για να ξαποσταίνεις
Να σε ξεχνά για να θυμάσαι
Να σε κάνει να κλαις για να χαμογελάς































ΤΑΞΙΔΙ

Με την ανάσα σου ανίκανος να ανασάνεις
Λιμάζεις σαν λύκος από αισθήσεις
Τα χνάρια της φυγής
Από καιρό
Τα ‘χεις απ’ το μυαλό σου
Σβήσει
Και στο στήθος σου
Σαν φυλαχτό
Τα ‘χεις κρύψει.

Σαν φρικιό η μνήμη σου γυρνά
Σε θάλασσες λησμονιάς,
Ανασύρει την ορμή
Που είχε πνιγεί
Για χάρη της σιωπής.

Πόρτα ανοίγει η αιχμή
Σταλαγματιά γαντζώνεται στην ευχή
Λυγμός συλλαβίζει
Και η ακρότης μηρυκάζει την ελπίς

Σαματάς σε μεθά
Και μεθοκοπά η αυγή,
Στρόβιλος σε γυρνά
Και σε ξεστρατίζει η ηδονή,
Ηλιαχτίδα στο σύμπαν
Σε ταξιδεύει
Και η σκιά σε γυρεύει.




















ΡΩΓΜΗ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ

Μια ροχάλα στο δρόμο η θλίψη σου
Που ο ήλιος θα στεγνώσει,
Το αποτύπωμά της η μνήμη σου
Που ο χείμαρρος των περαστικών παπουτσιών
Θα σβήσει.
Ρήση η κάθε γκριμάτσα της απελπισίας σου,
Επιληψία η σωτηρία
Σε μια ζωή Σιβηρία.

Ο πόνος ξεψυχά και το κενό ξεκινά
Οι λεκέδες του κορμιού σου
Αιωρούνται
Και από μια ανυπότακτη δύναμη
Κινούνται,
Το τέλος και η αρχή είναι άγνωστα όντα
Και οι βρωμιές σου γίνονται άστρα
Που σηματοδοτούν το είναι τους
Για πάντα.

Ν’ αναζητάς εκεί που δεν τολμάς,
Τα χνάρια του άγνωστου
Δεν τα ανακάλυψε ποτέ κανείς,
Το ένστικτο σαν δόρυ εφορμά
Στις σκιές
Με πρόθεση να τις ξεσχίσει
Και μόλις τις συναντήσει
Με μια βαθιά υπόκλιση
Τις χαιρετά.
















ΣΤΕΙΡΟΤΗΤΑ


Στεγνός
Άδειος
Και άπνους,
Η κλεψύδρα ράγισε
Και ο χρόνος χάθηκε μαζί με την άμμο της,
Η σκυτάλη της ελπίδας καθώς έπεφτε
Μπερδεύτηκε στα πόδια του δρομέα
Στερώντας του και την
Πιθανότητα της ματαιότητας,
Σαραβαλιασμένο σαρκίο τ’ όνειρο
Συκώτι ποτισμένο με αλκοόλ το λάθος,
Οι τελείες και τα κόμματα επιμένουν
Αν και τα γράμματα ενεργούν
Σαν ξεκούρδιστη διαδήλωση,
Τι να κάνεις το σχήμα
Αν το νόημα δεν είναι τουλάχιστον αδιανόητο;
Από την άλλη αν και όλα έχουν ειπωθεί
Τα λόγια ξεψυχούν μες την απραξία,
Και επικρατεί
Αθόρυβη απόγνωση περιτυλιγμένη
Με λαδόκολλα ηδονισμού,
Και αχαλίνωτη αποχαύνωση ενδεδυμένη
Με άκρατο ατομικισμό.
Για κάθε πρόβλημα και ένας ειδικός
Μα για την καθολική κρίση
Κάνεις δεν είναι υπεύθυνος και ειδήμων.
Η απομόνωσή μας κρατήρας ηφαιστείου
Που ξερνά το τίποτα
Και το τίποτα η λάβα που μας κατακαίγει
Με τις αόρατες φλόγες της,
Η επικοινωνία μας ανταλλαγή απολαύσεων
Με αντίτιμο
Την ενοχική ανοχή μας στην καθολική αδιαφορία
Η μόνη ζωντανή ψευδαίσθηση η μοναξιά μας
Γιατί τα κύτταρα είναι ζωντανά, ακόμη
Γιατί το εγώ αντικρίζει τον εαυτό του, ακόμη
Μα ως πότε
Αν το δάκρυ δεν γίνει βροχή
Αν ο αναστεναγμός δεν γίνει βουητό
Και η επίκριση αντίδραση, αντίσταση και αναγέννηση;






ΕΓΩ ΛΟΙΠΟΝ


Εγώ λοιπόν,
Εγώ και ο εαυτός μου
Και ο άλλος μου εαυτός
Να ρουφώ το τσιγάρο σαν ζωή
Και να δραπετεύω με μια μπουκάλα αλκοόλ

Βαθιά βυθισμένος στη μοναξιά μου
Να μουρμουρίζω το «θολωμένο μου μυαλό»
Για να φωτιστεί ο νους μου,
Να ψελλίζω το «δυο πόρτες έχει η ζωή»
Για να μετατρέψω την οργή μου σε δημιουργία

Να μην αναγνωρίζω γονείς, φίλους και συγγενείς
Αλλά μονάχα γνωστούς,
Να αποστρέφομαι οικογένεια, θρησκεία και έθνος
Και να ορίζομαι με μια ρευστή ταυτότητα,
Να είμαι ανάμεσα στο όλα και στο τίποτα
Που καταλήγει στο τέλμα

Εγώ και ξανά εγώ και εγώ
Σαν να είναι οι άλλοι,
Να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ
Για να θυμάμαι,
Να γερνάω με την προσδοκία
Να διασώζω την παιδικότητά μου,


Εγώ λοιπόν,
Σε σύμπλευση με το εγώ
Που ανακαλύπτει το χάος
Και διαισθάνεται το κενό,
Σε κύκλο εγκλωβισμένος
Να καταλήγω πως η υπέρβαση του πλαισίου του
Επιτυγχάνεται με τη συνεύρεση
Του εμείς, των συνόλων και
Ενός εγώ αλτρουιστικού
Δίχως αυτοκτονική έπαρση,
Σε κατάσταση ερωτικής ισορροπίας
Και αλληλέγγυου πόθου
Με τους άλλους

















































14 comments:

sinnefo rain said...

καλώς μας βρήκες

quartier libre said...

Γουστάρω όταν καταρρίπτονται και οι τελευταίες αντιστάσεις...

Καλώς μας ήρθες!

quartier libre said...

Γιάννη, πού είσαι;

sinnefo rain said...

που ειναι; καπου θα γυρναει και θα πίνει ρακες!!:)

Σμίχελης said...

που θέλετε να είμαι; εκεί που εργάζομαι πίνοντας και καμμιά ρακή

Unknown said...

ki εγώ είμαι δω
και σε βλέπω!
καλημέρα με πολλή αγάπη, σμιχελή, σμίχελη, σμιχέλη`!
:)

Σμίχελης said...

γεια σου ελενη, ρενα, γυναικαρα ξανθιά με τα γαλάζια ματια. εύχομαι όλα να πηγαίνουν καλά.

quartier libre said...

ακόμα στην Πάρο είσαι;
εκεί θα ξεκαλοκαιριάσεις;

Σμίχελης said...

όχι γλυκιά μου λέξη ήδη βρίσκομαι στον άγιο νικόλαο και αύριο δουλειά.

Unknown said...

πώρε, αυτό το 'γυναικάρα', πώς μου άρεσε!
παιδιά, εμένα είπε γυναικάρα!
αλλά να σου πω, σμιχελάκη μου: γαλάζια μάτια δεν έχω...
μεταξύ μας, μήπως και το 'γυναικάρα' για καμιάν άλλην το'λεγες...
αχ, πες όχι, εντάξει;

Σμίχελης said...

γλυκιά μου είσαι γυναικάρα πως να το κάνουμε.

quartier libre said...

μ ' αρέσει ν' ακούω τις γλυκές παλαβομάρες σας...

άκου, nef. :
το βράδυ που έφυγες νωρίς, μείναμε οι τρείς μας στην Πλάκα, ε, και βέβαια, καθίσαμε για ούζα.
ανοίγουνε αυτοί οι δυό τον κατάλογο, παραγγέλνουνε κι έπειτα με ρωτάνε : πες, τι θέλεις "κολοκυθοκεφτέδες, κανονικούς κεφτέδες ή ντοματοκεφτέδες";
εγώ σκεφτόμουνα... σκεφτόμουνα...
ώσπου, αρχίζουν κι οι δυό μαζί, να μου τραγουδάν : "πες μου μιά λέξη, αυτή τη μόνη λέξη, σε λίγο πιά θα φέξει"...
ακόμα το θυμάμαι και γελάω...

να μου είστε καλά!

Spooki said...

Μ΄αρεσε πολυ το "Σύνθεση".
Ομως όλο ειναι ενα κι ενα.
Μπραβο !!!! Συνεχισε !!!!

Σμίχελης said...

σε ευχαριστώ spooki. αν σε ενδιαφέρει η ποίηση σου προτείνω το lexima.gr.