Saturday 5 July, 2008

ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

Ένας δρόμος δεν μου φτάνει
οι πολλοί είναι κάτι
μα στο άπειρο ξεχνιέμαι
και με την υποψία μου
συναντιέμαι

Το παραμύθι έχει λιθάρια
αόρατα και αβαρή είναι
σαν τα αιθέρια σώματα,
που έχουν το νόημα της μάνας
και θρέφουν μες στο χάος
ήλιους και καμπυλώματα

Η παραζάλη μου είναι μεγάλη
σαν τρέχω στων θεών τα χώματα
οι αισθήσεις δεν μιλάνε
μα το απόλυτο και το σχετικό
διαρκώς εντός μου πλάθουν υψώματα


Και είμαι ένα απόλυτο τίποτα
που συνεχώς αναιρώ ότι γεννώ
και έτσι δίχως να καταστρέφω
αδειάζω
και σε όποιο ύψος θέλω
βρίσκομαι και σιωπώ

3 comments:

tsiailisworld said...

ωραία ποίηση

tsiailisworld said...

το πιστεύεις ότι τόσο καιρό που σες διαβάζω δεν κατάλαβα ακόμη αν είσαι άντρας ή γυναίκα; Δεν με νοιάζει, απλά πάντα βάζω φιλ/ για να μην σε αδικήσω κι αδικούμαι εγώ... ¨)

Σμίχελης said...

Χαίρομαι γιαυτό γιατί αυτός είναι ο στόχος μου, δίχως να έχω ομοφυλοφιλικές τάσεις. Είμαι άντρας άλλωστε αν έμπαινες στο λέξημα θα με έβλεπες στις φωτογραφίες της συνάντησης που είχαμε κάνει πριν ένα χρόνο. Και υπάρχουν και απαγγελίες ποιημάτων μου με το πραγματικό μου όνομα να αναφέρεται.
Αυτό που μου έχει μείνει απωθημένο από τις μεταπτυχιακές σπουδές στην νεότερη ιστορία ελλάδας και ευρώπης
είναι ότι δεν με αφήσαν να κάνω την τελική μου εργασία πάνω στις έμφυλες σχέσεις την περίοδο της ελληνικής επανάστασης του 21. Είχα μεγάλη αδυναμία στην ιστορία των γυναικών. Ακριβώς επειδή δεν με άφησε ο επιβλέπων καθηγητής ακριβώς γιαυτό και παράτησα σπουδές 10 ετών.
και έρχεσαι τώρα εσύ και μου επιβεβαιώνεις ότι συνεχίζω με άλλο τρόπο αυτό που κάποιοι δεν με άφησαν να ολοκληρώσω.
Σ' ευχαριστώ