Monday 7 July, 2008

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ

Το απειροελάχιστο είναι
απείρως δυνατότερο
απ' το δυνατό.
Ισχυροί του κόσμου
η ανθεκτίκοτητα της ύπαρξης
δεν σας ανήκει,
μονάχα οι απειροελάχιστα
μηδαμινοί
τον ήλιο κρατούν
και δεν καίγονται,
γιατί είναι
απειρομέγιστα
ανθρώπινοι.

6 comments:

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Το σπουδαίο, κατοικεί στη στιγμή, μακρυά από μεγαλοϊδεατισμούς κι επιδιώξεις, άλλες, από το να είμαστε, και να ζούμε τη στιγμή. Το Τώρα. Που είναι και το μόνο που μας ανήκει.
Καλησπέρα!

Σμίχελης said...

Συμφωνώ μαζί σου. Άλλωστε στο παρόν συνυπάρχουν το μέλλον και το παρελθόν, φυσικά υπάρχει και το παρελθοντικό μέλλον όπως και το μελλοντικό παρελθόν.
Ναι πράγματι το παρόν μας ανήκει ως το μόνο. Αυτό που με φοβίζει είναι μήπως αυτό μας οδηγήσει στο μεγαλοιδεατισμό του παρόντος ξεχνώντας το παρελθον και το παρόν. Γιατί με ένα άλλο τρόπο μας ανήκουν και αυτά. Έπίσης
όπως ο χρόνος μας ανήκει στην ολότητά του ως κατασκεύασμά μας,
του ανήκουμε και εμείς ως δημιουργοί του.

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Το μέλλον που περιμένουμε, κάποια φορά, απλά δε θα΄ ρθει.Μόνο σαν συναντά το τώρα, το μέλλον, αποκτά υπόσταση. Το παρελθόν πάλι, το κουβαλάμε μαζί μας πάντα.. Αυτό που κάποτε ήμασταν, ακόμα κι αν καθόλου δε μοιάζει με ότι είμαστε τώρα, είμαστε εμείς. Η συνέχειά του.. Όπως είπες, φίλε μου, στο παρόν συναντιούνται τα όσα έχουμε ζήσει, και το μέλλον... Το παρόν, είναι ο χρόνος για να είμαστε, ο χρόνος της δράσης και της ύπαρξης. Δεν καταργεί την ιστορία μας ή το μέλλον. Μα είναι το σπουδαιότερο από όλα. Είναι η ζωή, και συμβαίνει, Τώρα! Συχνά κάπιοι βάζουν τη ζωή τους σε θυρίδες, περιμένοντας.... τόσο που ξεχνάνε πια τι περιμένουν, σε μια ασφάλεια πλασματική, με κίνδυνο να απολέσουν ότι πιο σπουδαίο έχουν. Την ίδια τη ζωή τους, δίχως να τη ζήσουνε..
Το μέτρο είναι όχι αυτά που κουβαλάμε κι έχουμε, μα αυτό που είμαστε.. Η παιδεία, η καθαρότητα της κρίσης και της επιλογής, η ελεύθερη από μικρότητες και φόβους συνείδηση, είναι το μόνο μέτρο για την ευτυχία.. Όση, αυτή την ελάχιστη, που μας αντιστοιχεί. Θαρρώ την ζωή σαν τρόπο, ένα δρόμο που ποτέ δε θα φτάσει πουθενά.. Μα ΄'εχει σημασία να μη τον βαδίσεις τρέχοντας με φόβο και άγχος...
Μη φανταστείς πως μιλάω για τελειότητα. Η τελειότητα, είναι μία αυταπάτη, καταδίκη η επιδίωξή της. Μιλάω για ανθρώπους με ελαττώματα, που προσπαθούν, που στέκονται όσο μπορούν στα πόδια τους με αξιοπρέπεια, που ξέρουν να αγαπούν και να μοιράζονται... Για καθημερινούς ανθρώπους, φαινομενικά ασήμαντους, στους πολλούς, μα που όχημα έχουν το φως και το σκοτάδι, και οι στιγμές τους ανήκουν..

Σμίχελης said...

Θα μπω στους λαβυρίνθους της μεταφυσικής για να προχωρήσω λίγο τη συζήτηση. Αυτή η τελειότητα τι είναι; εμείς τι είμαστε σε σχέση με αυτή; και η αξιοπρέπεια είναι άσχετη με αυτή;
Η εγκόσμια ζωή μας έτσι όπως την αφουγκράζομαι είναι πορεία προς την προσσέγγιση της ανθρώπινης τελειότητας η οποία διαμορφώνεται σε σχέση με το σύμπαν, με την γνώση που διαθέτουμε για το σύμπαν και που θα βρεθούμε σε αυτό μετά το θανατό μας ως ύλη σίγουρα υπό αλλές μορφές αντί αυτή του σώματος αλλά και η ψυχή που συχνά αναφέρεσαι σε αυτή τι γίνεται;
σβήνει; πάει σε άλλο σύμπαν ή μήπως είναι αδιαίρετη με το σώμα και μεταμορφώνεται μαζί με αυτό μετά τον θάνατο;
Η αξιοπρέπεια για μένα είναι η εναρμόνιση του ανθρώπου με την ανθρώπινη τελειότητα που διαμορφώνεται χωροχρονικά και που εφόσον την προσεγγίζουμε μας λυτρώνει από την χριστιανική ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος και της διακαιολόγησης του κάθε μοιραίου λάθους

Νικόλας Παπανικολόπουλος said...

Είναι δεδομένο, πως η λογική μας, αναπτύχθηκε όπως το αγκάθι στο ρόδο, και τα πτερύγια στις φάλαινες. Σαν εργαλείο.. Τούτο το εργαλείο, το απλό στην αρχή που όλο και πιο σύνθετο γίνεται, προσπάθησε να βάλει σε τάξη, πέρα της φύσης γύρω μας, και την φύση εντός μας. Τα συναισθήματα, τις ανάγκες, το παρελθόν σε σειρά να υπηρετεί όχι μόνο το άμεσο παρόν, μα και το μέλλον. Ιεράρχηση, και κώδικες αξιών ξεπηδήσανε. Τα κατάφερε; Νικήθηκε το αγρίμι, ή έγινε αγρίμι παρά φύση, ακόμα πιο επικίνδυνο;
Μία παρατήρηση της κοινωνίας, βοηθάει. Λοιπόν, η απλότητα αντικαταστάθηκε με το μεγαλείο. Η ισχύς των οδόντων με τους νόμους, τα όργανα καταστολής, τη βία του χρήματος, την θρησκεία, την παράδοση. Σου λένε πήγαινε να πολεμήσεις για την ελευτερία, το κοινό καλό, δώσε τη ζωή σου, κάνε το καθήκον. Την ελευθερία ποιανού... Ποιο κοινό καλό; Την υπηρεσία σε ποιους νόμους;
Δεν ξέρω τι θα απογίνει η ψυχή, αν γίνει φως, χαθεί, ή διατηρήσει την υποστασή της. Αδύνατο να το μάθω, και θεωρώ σπαταλημένο χρόνο να ασχοληθώ με ένα ερώτημα που μόνο εικασίες μπορεί κανείς να πάρει σαν απάντηση. Το ίδιο για την αρχή όλων.. Είμαι εδώ, και αυτό μου φτάνει. Δίπλα σε ένα μυρμήγκι που και αυτό είναι εδώ, ή έναν αρουραίο, που προσπαθεί και αυτός να ζήσει, και αν είναι δυνατό, πιο ασφαλής και καλύτερα. Ένα λουλούδι μεγαλώνει και δε ρωτά γιατί, μεγαλώνει όμως και κάνει τον κύκλο του.. Η ζωή θέλει πάνω από όλα συμμετοχή. Παρατήρηση και βίωμα.. και απλότητα.

Σμίχελης said...

Την ελευθερία ποιανού... Ποιο κοινό καλό; Την υπηρεσία σε ποιους νόμους;
Κατανοώ πλήρως τα ερωτήματά σου και έχω ξεκάθαρες απαντήσεις.
-την ελευθερία του συνόλου
-το κοινό καλό είναι η προστασία του περιβάλλοντος με την επαναστατική οικολογία
-στην εναρμόνιση με τη φύση με στόχο την εξάλειψη της βίας και την εδραίωση του ειρηνικού πνεύματος