μελάνι ήχου στην καρδιά
είναι η χάρα μια λύπη
που ξεγυμνώνεται γερά
μες σε αβύσσου λήθη
έτσι χαμένη στον βυθό
της θάλασσας τον χνώτο
θα περπατά χαρούμενη
δίχως κανένα κόπο
θα είναι μάγισσα κυρά
θα είναι και ξωκλήσι
του στεναγμού που μειδιά
και γίνεται άστρου φύση
αλάνθαστος ο πηγαιμός
τούτης της μικρής μου κόρης
μες στον αλήτικο χορό
των άδηλων την νιότη
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
καταπληκτικό περιεχόμενο, με ξένισε λίγο η μορφή σαιξπηρικού σονέτου (4 στροφές με τέσσερις στίχους), ίσως αν το επύκνωνες λίγο
@
Σμιχελίνο μου,
φιλάκι στέλνω
και
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ εύχομαι :)
@
Γιάννη,
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, σου εύχομαι !
να είσαι πάντα καλά !
Post a Comment