ΔΙΑΦΥΓΗ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Ένα ερείπιο σας μιλά.
Έχει πέτρινες σάρκες
που σπαράζουν
μες στην απόγνωση
του δικού του
μέλλοντος.
Κλείσε τα μάτια
Αγάπη μου,
Ανάσαινε αργά
σε βάθος συναισθήματος
και ξέχνα
όσα σε όρισαν να είσαι.
Είναι αργά
να επανορθώσεις
την ύπαρξή σου,
είναι νωρίς να σχηματίσεις
την τελειότητα
στα μάτια
του σύμπαντος σου.
Ένα ερείπιο μιλά,
η αντοχή του
είναι η πίστη του
και η αλήθεια του.
Το βλέμμα του
έχει γεμίσει με
πάγο
και το γέλιο του
μειδιά.
Περπάτησε
ηλιαχτίδα της νιότης
πάνω του,
στέγνωσε το δάκρυ
το κρυμμένο
στην καρδιά σου!
Μόνο έτσι
θα θυμάσαι ότι σε
πονά
και ξεχνάς!


























Χορός μες στην καρδιά του
Κυλάει
Κρύβεται να μη αντιληφθούν
Οι δειλοί
Την ξεγνοιασιά του

Η ανάσα μιλάει
Απ’ τα άκρα του
Το στόμα είναι νεκρό
Κάνείς δεν ακούει
Τώρα πια,
Κανείς δεν αντέχει
Να ακούει
Μονάχα το γρύλισμα
Του αέρα διεισδύει
Εκεί που ο φόβος
Απαγορεύει







η παρουσία σου εδώ
είναι μονάχα μια απάτη
που τόσο αξίζει όσο ζει
το δάκρυ ως μια παύση

τα παραμύθια είναι ψωμί
που το βουτάμε μες στα γέλια
για να αντέξει το σκοινί
που μας κρατάει απ το ψέμα

τα βήματα της εμμονής
είναι ακόμη μια κλεψύδρα
τα περπατάμε σαν σκυλιά
που όλο οσμίζονται τη δίψα